East bro

Alweer een poosje geleden dat ik een stukje heb geschreven. Alweer een hoop dingen meegemaakt, met als hoogtepunt toch wel mijn skydive!! Maar daarover later meer. Het is maar goed dat ik hier een dagboek bij houd, anders zou ik heel veel dingen alweer vergeten zijn.

In mijn laatste verslag schreef ik dat ik Wai-O-Tapu ging bezoeken. Hier heb ik eerst de Lady Knox geiser bezocht, die elke dag stipt om 10.15 water omhoog spuit (met behulp van wat zeep). En daarna door naar de stinkende modderpoelen en waterpoelen in allemaal vreemde kleuren. Zoals de champagnepoel die licht oranje was en duivels bad, wat gifgroen was. Dit schijnt te komen door onder ander zwavel en andere stoffen in de grond.

Woensdag 4 december begon mijn tripje naar het oosten van het Noordereiland. In totaal waren we met 4 personen, Tim, de chauffer, Anna, Reiko en ik. Een leuk groepje. We zijn via Gisborne, Te Arorua en Te Kaha gereden. Onderweg hebben we Bay Wharf, met 660 meter de langste pier van Nieuw-Zeeland, bezocht, hebben Reiko en ik een greenstone bewerkt tot een ketting, hebben we de vuurtoren op het meest oostelijke puntje van Nieuw-Zeeland bezocht, hebben we een dode walvis op het strand gezien, en levende pinguins onder de bar van het hostel waar we logeeren gezien en hebben we gekayakt. We sliepen onderweg steeds in hostels direct aan het water. In het oosten van Nieuw-Zeeland heb je de eerste zonsopgang ter wereld, maar helaas hebben wij die niet gezien, vanwege de bewolking. Wel hebben we hele mooie zonsondergangen gezien.
Zondag 8 december waren we weer terug in Rotorua en hadden Reiko en ik besloten om tot Wellington samen te reizen. 's Middags zijn we verder gereisd naar Lake Aniwhenua, waar we wederom bij Maori hebben gelogeerd. Zij hebben eten voor ons gekookt in een traditionele hangi, een gat in de grond met stenen die heel heet worden gemaakt. Hier bovenop gaat het eten en dan wordt het geheel afgedekt met doeken en grond, zodat er geen warmte kan ontsnappen. Na 2,5 uur was het eten klaar en het was echt heerlijk en het vlees super mals. Na het eten ben ik samen met een paar anderen alen gaan vangen. Het meer waaraan we verbleven zat er namelijk vol mee. Helaas waren de alen mij steeds te glad af ;-). Je zag ze gewoon voorbij zwemmen en de aas van je haak afeten.
De volgende dag zijn Reio en ik in Taupo weer uit de bus gestapt. Ik had besloten om hier een skydive te doen, maar vanwege de bewolking kon die helaas niet doorgaan. Ik stond al klaar in mn overall.. Daarom een afspraak voor dinsdagmiddag gemaakt. Wel jammer dat ik maandagmiddag niet kon springen, want nu had ik tijd om erover na te gaan denken en toen durfde ik eigenlijk niet meer. Dinsdagmiddag toch maar in de limo gestapt die me bij het hostel kwam ophalen. En aangekomen bij het vliegveld bleek dat er nog een plaats over was in de groep die bijna ging vertrekken, en omdat ik alle veiligheidsinstructies al had gehad, mocht ik meteen mee. Wel goed, want zo had geen kans meer om te gaan twijfelen. Ik had een hele aardige instructeur/tandemspringer, die steeds vroeg of het goed met me ging. En waarop ik steeds nee antwoordde ;-). Na ongeveer een kwartiertje vliegen waren we op de goede hoogte en ging de deur van het vliegtuig open. En eigenlijk vond ik mezelf nog opvallend rustig, kwam waarschijnlijk door de hoogte. Ik was de vierde persoon die sprong.. Nou ja, meer die zich uit het vliegtuig liet vallen. Ik had gehoord dat de instructeur je eerst over de rand van het vlieguig liet hangen en dan springt. Gelukkig was dit niet zo, ik zat nog niet of we tuimelden al in de lucht. Tijdens de vrije val dacht ik wel, wat gebeurt me nu?! We sprongen ook boven het meer, dus ik zag alleen maar water onder me. Het openen van de parachute gaf een heel raar gevoel, maar daarna zweefen we heel rustig rond. Ik had verwacht dat het veel sneller en met meer lawaai zou zijn, maar het was eigenlijk heel stil. Dus ik kon goed om me heen kijken en een gesprekje aanknopen met mijn instructeur. Ik mocht ook zelf de parachute bedienen en een paar rondjes draaien. Daarna zwiepte de instructeur me nog een paar keer snel in de rondte. Ook het landen ging heel geleidelijk en rustig. Al stond ik eenmaal beneden wel te trillen op mijn benen. Maar het was een super ervaring en eigenlijk helemaal niet eng.
Toen ik terug was ben ik samen met Reiko en Max naar de hot pools gewandeld. Hier stroomt super heet water uit de bergen in de rivier. Hier lekker gepoedeld en daarna weer een uur teruggewandeld. Op onze laatste dag in Taupo hebben Reiko en ik een zeiltocht over het meer gemaakt naar Maori carvings. Helaas was het wat bewolkt, dus we lagen lekker onder kleedjes op het dek met een beker warme chocolademelk. De Maori carvings waren wel heel mooi, naast een gezicht dat in de rotsen was gegraveerd waren er ook een paar beelden uit de rotsen gehakt.
Donderdag zat onze tijd in Taupo er weer op en zijn we in Whakahoro beland, in het Blue Duck Station. Waar ik heerlijk de hele middag heb gechilled en deze blog heb getypt. 's Avonds hebben we gezellig om het kampvuur gezeten en heeft Panda, onze chauffeur liedjes gespeeld op zn gitaar.

Vrijdag vertrokken we weer om half 7 naar het nationaal park voor de Tongariro Alpine Crossing van 20 km, volgens iedereen de beste one-day hike. Mijn wandelschoenen worden hier goed gebruikt :-). De tocht gaat door en over de bergen. Heel zwaar, maar wel heel mooi. En aan het eind stond in ons hostel een heerlijke hottub te wachten.

Zaterdag zijn we vertrokken naar Wellington, waar ik tot dinsdag blijf. Ik heb hier het nationaal museum Te Papa bezocht, een enorm museum over de geschiedenis van Nieuw-Zeeland. En ik ga nu verder de stad verkennen. Dinsdag ga ik verder reizen naar het Zuidereiland.

Liefs Henny